Patje overleed plotseling op het voetbalveld: ‘Mijn maatje zal hij altijd blijven’

Het is zaterdagmiddag 2 december, koud maar de zon schijnt. Op de achtergrond zijn de geluiden van een voetbalwedstrijd te horen, maar de velden van voetbalvereniging SV Erasmus in Den Haag zijn leeg. De leden komen samen om te rouwen, troost te vinden en verdriet te delen. Tijdens de training van donderdagavond is Patrick van der Heiden (27 jaar) op het veld overleden. En dat bracht deze zaterdag vooral stilte en tranen.

Luuk van Zanten (26 jaar) was de beste vriend van Patrick of Patje zoals hij door velen werd genoemd. “Hij was meer dan een maatje, hij was familie. We deden alles samen; voetballen, naar wedstrijden van ADO Den Haag gaan, verjaardagen vieren en vooral losgaan. Hem missen doet nu zoveel pijn, het is oneerlijk.”

Onwel

De avond van donderdag 30 november begon zoals elke week. Jongens en mannen liepen met hun sporttassen de kantine van voetbalvereniging Erasmus in voor een trainingsavond. “Ik dronk met Patje nog een kopje koffie en we hadden het over een nieuwe speler voor zijn team. Patje zei gelijk: ‘Natuurlijk laat maar meespelen’. Dat typeert hem. Het team is heel hecht, maar hij zorgde wel dat nieuwe spelers zich gelijk welkom voelden.”

Daarna gingen ze naar de kleedkamer en het veld op. Luuk naar het hoofdveld als assistent-trainer van het tweede elftal en Patrick naar het derde veld voor zijn training met het vierde elftal. “Hij had altijd een vaste plek in de kleedkamer, in de hoek naast de douche. Je zag gelijk dat Patje daar zat, want hij hing zijn kleding en handdoek altijd netjes op. Hij was echt een ijdeltuit!

Dat merkte je ook als we na de training spontaan gingen stappen. Hij stond dan een eeuwigheid voor de spiegel. Hij moest er piekfijn uitzien. En vaak zeiden we aan het begin van de avond ‘We doen niet te gek he’ en vijf minuten later stonden we met 20 apenkoppen (shotjes) aan de bar. Zo vierden we het leven.”

De tekst gaat verder onder de foto’s>>

Maar deze donderdag verliep anders. De training was pas net begonnen toen er paniek uitbrak. Er moest 112 gebeld worden. “We hoorden dat er iets aan de hand was en Ismael El Hamdaoui, student geneeskunde, rende er gelijk heen. Ik dacht dat iemand misschien zijn enkel had gebroken”, blikt Luuk terug op die fatale avond.

Toen in de kantine een AED gehaald werd, wist iedereen dat het mis was en niet veel later bleek dat het om Patrick ging. “Dat brak gelijk mijn hart. Ik zal zijn reanimatie en de pijn van de mensen om hem heen nooit vergeten. Zijn vriendin waarmee hij zo’n vier jaar samen was, zijn broers en moeder waren er. Echt hartverscheurend.”

De precieze oorzaak van Patricks overlijden is nog niet bekend

Vrienden

Luuk en Patrick waren totaal verschillend. Luuk is trambestuurder, een simpele Hagenees zoals hij zichzelf noemt die vooral van de praktische zaken is. Patrick was net aangenomen bij de financiële afdeling van Ernst & Young en daarnaast runde hij met zijn broer Jerry een eigen bedrijf Colbert. Toch waren ze beste vrienden. “Hij kon goed leren en was succesvol, maar niet arrogant. De meesten van de voetbal zijn mensen die meer met hun handen kunnen dan met hun hoofd, maar dat maakte voor hem niet uit”, zegt Luuk met een glimlach.

Patrick voetbalde al sinds de mini’s bij Erasmus. “Ik ken hem van de voetbal, hij speelde een jaar boven mij maar al snel mocht ik in zijn team, omdat we toch altijd al samen waren.” Als kinderen speelden Patrick en Luuk vaak samen, de Playstation was een favoriet en ook gingen ze naar ADO Den Haag. “Dat is ons clubje. Op Midden Noord lekker gek doen.”

De vriendschap werd steeds hechter. Op alle belangrijke momenten in het leven waren ze er voor elkaar. “Als hij een meisje ontmoette zei hij altijd; ‘Luuk krijg je er ook bij’. Verjaardagen vierden we door samen uiteten te gaan. Volgende maand zou hij jarig zijn en we waren al bezig met plannen. Net zoals het Dutch Valley festival, dat is zijn feest. Vorige week appte hij mij nog dat hij al kaartjes had via de pre-order.” Maar niet alleen met feesten en grappen was Patrick er, ook als Luuk hem echt even nodig had. “Na mijn knieoperatie hielp hij mij overal mee. Als mijn moeder niet thuis was, was hij er wel.”

De mooiste herinneringen waren wel de vakanties samen. “Vlak voor de coronacrisis kon ik een paar maanden werken in een hotel in een Oostenrijks wintersportgebied. Ik zorgde ervoor dat Patje daar ook aan de slag kon. Elke avond stonden we samen in de keuken, terwijl ik nog maar net een ei kon bakken. Gelukkig kon Pat wel koken.” Op de eerste avond dat Patrick er was, gingen hij en Luuk stappen in Innsbruck. “Ik was op de terugweg te dronken om te weten waar we heen moesten en hij was er net, dus had ook geen idee. Daar hebben we nog vaak over kunnen lachen.” Luuk valt stil. Dit soort mooie momenten zal hij nooit meer hebben met zijn maatje.

En zo zullen er nog meer moeilijke momenten komen die Luuk en de andere nabestaanden zonder hun maatje, broer, oom of zoon moeten beleven. “Kerst is het hoogtepunt van het jaar bij hun thuis. De kinderen krijgen dan zoveel cadeaus en oma doet samen met de kinderen een toneelstuk. Het doet me pijn om te bedenken dat ze dat dit jaar zonder hem moeten beleven.”

Begrafenis

“Ik ben trots dat ik hem gekend heb. Mijn maatje zal hij altijd blijven. Ook van het team. We spelen al zo lang samen. Het is meer dan een voetbalteam, wij zijn familie en dat merk je in deze dagen. Iedereen biedt hulp en steun waar ze kunnen. De begrafenis gaat een spektakel worden, dat verdient hij.”

Om ervoor te zorgen dat de familie zich niet druk hoeft te maken over de financiën voor de uitvaart is er een crowdfunding. “We willen het zo mooi mogelijk maken met een erehaag en nog veel meer. Elke donatie is welkom, al is het maar een euro, het gaat ook om de steun die de familie daar uithaalt.” Doneren kan via Gofundme.